ویژگی های یک دکتر روانشناس خوب - سفر به هند

دکتر روانشناس

1- مهارت های ارتباطی بین فردی خوب

روانشناسان زمان زیادی را صرف بازتاب برداشت های خود و درک تجربیات مراجع می کنند و همچنین به آنها راهکارهای جدید و روش های تفکر درباره مسائل را آموزش می دهند. آنها همچنین در مواردی با سایر همکاران خود در مورد پفراینده ها مشورت می کنند. بنابراین، برای یک روانشناس بسیار مهم است که بتواند چه به صورت کلامی و چه به صورت کتبی، به روشی روشن و موثر با مراجع ارتباط برقرار کند.

2- قابل اعتماد بودن

برای تاثیرگذار بودن، روانشناسان باید اطلاعات بسیار شخصی، دقیق و حساسی را از مراجع دریافت کنند. اگر آنها شناخت کاملی از تاریخچه زندگی، زمینه و الگوهای تفکر و رفتار مراجع نداشته باشند، تاثیرگذاری عملکردشان بسیار کم خواهد بود. بنابراین، مهم است که یک روانشناس احساسی از قابلیت اطمینان را ارایه دهد تا مراجع احساس راحتی کند و اطلاعات مهم در مورد خود را با روانشناس در میان بگذارد. به اصطلاح، روانشناس باید بتواند از دریچه دید مراجع به مسائل نگاه کند.

3- تمایل به ایجاد اتحاد با مراجع

دکتر روانشناس خوب سعی می کند که خود را در سطح مراجع قرار دهد. اگرچه در چارچوب یک جلسه درمانی سطح آموزش آنها را در موقعیتی برتر قرار می دهد، اما تا زمانی که به عنوان متحد و ستون قابل اعتماد برای مراجع خود کار نکنند، نمی توانند موثر باشند. این امر شامل بررسی منظم مراجع با توجه به درک و نظر وی از یک مفهوم و یا برنامه ریزی استراتژی خاص و همچنین درخواست ایده ها برای آنچه در این لحظه برای مراجع مفید است، می باشد.

روانشناس خوب

4- طرح درمان دقیق و به روز

روانشناسان از طریق تهیه طرح درمان، که به طور خلاصه شامل موارد زیر می باشد، به تغییرات درمانجو کمک می کند.

شناسایی مشکل، برقراری ارتباط صحیح و استفاده از تکنیک های مناسب برای درمان، بررسی رویدادهایی که ممکن است مسائل را تشدید کنند، رفتارها، عوامل محیطی و اعتقاداتی که ممکن است از بهبود مراجع جلوگیری کند و جنبه هایی از شخصیت و موقعیت مراجع که ممکن است به پیشرفت او کمک کند.

برای روانشناسان مهم است که برداشت های خود را با مراجع در میان بگذارند تا از طریق آگاهی از عوامل موثر در مسائل، بازخوردی مناسب برای افزایش دقت و توانمندسازی مراجع به دست آورند.

5- استفاده از تکنیک های صحیح و مناسب

هنگامی که طرح درمان تهیه شد، برای روانشناسان مهم است که سبک کار و برنامه ای را انتخاب کنند که هنگام کار با مراجعانی که نگرانی های مشابهی دارند، موثر باشد. یک برنامه درمانی شامل اهداف کلان و منطقی روشن در مورد روش هایی است که برای دستیابی به تغییر استفاده خواهد شد. روانشناسان مختلف رویکردهای مختلفی برای درمان یک مشکل دارند. بنابراین مهمترین عامل این است که یک دکتر روانشناس خوب، منطق روشنی در مورد رویکرد و تکنیک هایش داشته باشد.

6- به روش درمانی که استفاده می کند، اعتقاد داشته باشد

همانطور که در بالا ذکر شد، هر یک از روانشناسان رویکردهای مختلفی برای درمان یک مشکل دارند. انتخاب هر یک از این رویکردها بستگی به آموزش هایی که به آنها داده شده، رویدادها و کارگاه های پیشرفت حرفه ای که شرکت کرده اند و ترجیحات شخصی آنها دارد. البته که این بدان معنا نیست که یک روش خاص، بهتر از روش دیگر خواهد بود. آنچه اهمیت دارد این است که اعتماد به نفس روانشناس در استفاده از یک سبک درمانی چقدر است و چقدر با اعتقادات و دنیای فکری خودش سازگار است. روانشناسی که با تردید یا اکراه در حال انجام درمان است، تاثیرگذاری بسیار کمتری خواهد داشت.

روانشناس

7- مرتباً پیشرفت مراجع را بررسی می کند

برای روانشناسان مهم است که به طور منظم با مراجع در رابطه با عملکرد روزانه و شرایط عاطفی اش هماهنگ باشند. این کار می تواند از طریق برخی تست ها، جمع آوری اطلاعات و بررسی عملکرد و گزارش هایی که مراجع از فرایند حرکت خود می دهد، به دست بیاید.

8- بتواند خود را با مراجع سازگار کند

روانشناسان باید متناسب با باورها، توانایی ها، زمینه و مسائلی که هر مراجع با آن روبرو است، درمان را تطبیق دهند.

9- امید و خوش بینی را در مراجع ایجاد کند.

برای اینکه تغییر ایجاد گردد، مراجع باید باور کند که توانایی انجام آن را دارد. غالباً مراجعین با انتظارات اندک در مورد توانایی تغییر خود به درمان مراجعه می کنند یا قصد دارند کاملا به درمانگر اعتماد کنند تا آنها را اصلاح کند. برای روانشناسان مهم است که خصوصیات مراجع را برجسته کند و در نهایت به آنها امکان دهند در طول درمان و بعد از آن، تغییرات مثبت ایجاد کنند. به هر حال وظیفه اصلی تغییر به دوش مراجع است و روانشناس نقش راهنمای او را دارد.

10- حساسیت به زمینه های مختلف فرهنگی

هر روانشناس از لحاظ ارزش ها و انتظارات در جنبه های مختلف زندگی تحت تاثیر تربیت فرهنگی خود قرار خواهد گرفت. بعلاوه، بسکمک از پروتکل های درمانی تحت تاثیر ارزش ها و روش هایی مورد استدلال قرار گرفته اند که در فرهنگی که در آن گسترش یافته اند، بیشترین شیوع را دارند. مهم است که روانشناسان به این واقعیت ها توجه داشته باشند تا درمان مبتنی بر احترام به تفکرات و سلیقه مراجع، پیش رود و مراجع دچار چندگانگی نگردد.

یک دکتر روانشناس در سوئد اگر با زمینه های فرهنگی یک فرد ایرانی آشنا نباشد، مسلماً نمی تواند به نحو احسن با مراجع ارتباط برقرار کند.

11. خودآگاهی

شبیه حساسیت فرهنگی، برای مشاور مهم است که از حساسیت های مراجع آگاه باشد و با ارزیابی مرتب گفته ها و حرکات خود، باعث تشدید مسائل مراجع نگردد.

روانشناسان نباید در مورد مسایل شخصی خود با مراجعان گفتگو کنند. آنها نمی توانند تحت تاثیر تجربیات خود در هنگام معالجه با مراجعه کنندگان قرار گیرند و در درمان اختلال ایجاد کنند. خودآگاهی مهارت بسیار مفیدی است که باید برای دستیابی به عینیت و عملکرد مراجع، توسط روانشناسان اجرا گردد.

منبع: هفت گنج