وقتی گود آجرپزی، باغ پسته می گردد - سفر به هند

جهت دریافت خدمات طراحی ویلای کلاسیک با گروه ساختمانی آبان در ارتباط باشید. گروه آبان با سالهای تجربه طراحی معماری و ساخت و مشارکت در پروژه های کوچک و بزرگ بهترین انتخاب جهت مشاوره و اجرا میباشد.

خبرنگاران ـ مهین قاسمخانی: روستای زادگاه حاج محمود معصومعلی یعنی خانلق در روزگاری نه چندان دور هزاران هکتار زمین زراعی داشت که به دلیل کم آبی بایر شد، اما کم آبی تنها دلیل نابودی این زمین ها نبود. وقتی توسعه شهری در ایران رونق گرفت، تعداد زیادی از افراد بومی و غیربومی به خانلق آمدند و کوره های آجرپزی را علم کردند. زمین های زراعی کم کم به گودهای آجرپزی تبدیل شد و این شروع داستان تلخ نابودی زمین های کشاورزی روستا بود. خاک مرغوب کشاورزی به خشت و آجر تبدیل و بار کامیون ها شد تا چهاردیواری مردمی گردد که ده ها و بلکه صدها کیلومتر دورتر از این روستا زندگی می کردند. در برخی از گودها وقتی به لایه ای از خاک نامرغوب رسیدند، گود را رها کردند و رفتند تا اینکه حاج محمود بر آن شد بار دیگر سرسبزی و طراوت را به روستای زادگاهش برگرداند.

حاج محمود ما را به باغ یک هکتاری اش می برد. قد درختان پسته به زحمت تا زانوی ما می رسد. می گوید: هنوز زود است که از واژه باغ برای این زمین استفاده کنیم. درخت های من 2 ساله هستند و 7سال طول می کشد تا یک درخت پسته به بار بنشیند.

باغ پسته او در واقع یک گود آجرپزی است که خاک آن دیگر به درد خشت زنی نمی خورد. تقریباً تمام خاک مرغوب مصرف شده و چیزی که باقی مانده، مقداری خاک و سنگریزه است و به همین دلیل هم حاج محمود درخت پسته را برای پرورش در این خاک انتخاب نموده است. او می گوید: درخت پسته در چنین خاکی به خوبی رشد می نماید. از طرف دیگر آب زیادی هم نمی خواهد. البته من برای تأمین همین اندک آب مورد احتیاج هم با مسائل زیادی روبرو هستم. اداره جهاد کشاورزی به من اجازه حفر چاه نمی دهد. حتی تصمیم گرفتم یک آب بند بسازم و آب های سطحی حاصل از بارندگی های فصلی را ذخیره و از آن برای کشاورزی استفاده کنم، اما با این طرح من هم موافقت نشد. اگر وضع به همین منوال پیش برود و مسئولان جهادکشاورزی و منابع طبیعی با من همکاری ننمایند، مجبور خواهم شد برای هر تانکر آب 250 هزار تومان بدهم که در یک سال زراعی، هزینه بسیار زیادی به من تحمیل خواهد شد.

او می گوید: بچه هایم بزرگ شده اند. 3پسر دارم که 2نفرشان را سر و سامان داده ام و پسر کوچکم کلاس نهم است. پسرانم در همین روستا زندگی می نمایند و اجازه ندادم اینجا را ترک نمایند. حقوق بازنشستگی ام برای زندگی من کفایت می نماید، اما می خواهم فرزندانم روستای خانلق را همان طوری ببینند که من دیده بودم؛ سرسبز و باطراوت.

زمان و زمین هردو برای حاج محمود مهم است. او می گوید: فقط درخت پسته می تواند در چنین زمینی رشد کند، اما همان طور که گفتم حدود 7سال زمان ضروری است تا این درختان پسته بار بدهند. بنابراین تصمیم گرفتم در این فرصت 5ساله ای که تا باردهی باغ پسته مانده است، بین آنها زعفران هم بکارم. با این کار، هم از زمین استفاده بهینه خواهد شد و هم می توانم بخشی از هزینه ها را از این طریق جبران کنم.

او در کنار این فعالیت ها یک زمین 3هکتاری هم اجاره نموده و در آن جو کاشته است. می گوید: این زمین 3هکتاری را فقط با 3اینج آبی که از رودخانه کرج می گیرم، آبیاری می کنم. برای جوان ها و افرادی که با کار زراعت آشنایی دارند، این باغ مایه

شگفتی است که چطور می توان با 3اینچ آب زمینی 3هکتاری را زیر کشت برد.

جوهای باغ حاج محمود هنوز سر از خاک در نیاورده اند. می گوید: اول بهار سری به روستای ما بزنید. مطمئن باشید که این زمین مانند مخملی سبز چشمنوازی خواهد نمود.

او نگاهش را از دشت برنمی دارد. به دوردست ها خیره شده است و زیر لب زمزمه می نماید: یادش بخیر. بچه که بودم همه این دشت زیر کشت گندم و جو بود. فقط جاده روستا بود که در آن چیزی کاشته نشده بود. یعنی می گردد دوباره آن روز را ببینم؛ اگر اجازه ساخت یک آب بند را بدهند شاید...