در ستایش ایستادگی - سفر به هند

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران، می توانست بعد از مدرسه، بدون دانشگاه تمام گردد. می شد بسنده کرد به یک زندگی صرفا معمولی و کم دردسر. حتی آن دو دفعه ای که از فهرست اسامی تیم ملی والیبال نشسته هم خط خورد، پایانی نبود برای کوشش های هاشمیه متقیان، متولد 1365 از اهواز.نشسته روی سکوی پرتابش، با چشم های بسته و دم و بازدم های عمیق. چشم هایش را باز می نماید. با یک دست میله آهنی را نگه داشته. با فریاد یا ا...، دست راستش نیزه را به آسمان پرتاب می نماید. بلندترین پرتاب زندگی اش، در سرزمین آفتاب تابان. این رؤیایی است که او شب ها با آن به خواب می رود و فردا صبح با آن به تمرین می رود.در آخرین روزهای اسفند 99 با تنها دختری که سهمیه پارا دوومیدانی توکیو را در دست دارد، هم صحبت می شوم و از گفت وگو با هاشمیه متقیان که همان ویژگی معروف خونگرمی جنوبی ها را دارد، لذت می برم.

از دوران کودکی و مدرسه بگو، این که چطور تفاوت جسمی ات را شناختی و پذیرفتی؟

ما هشت خواهر و برادریم. گذران زندگی با حقوق کارمندی پدر سخت بود. اما خانواده طوری با من برخورد می کردند که کودکی شادی داشتم. با وجود معلولیت، بسیار پرتحرک بودم. آن قدر پرجنب و جوش که عصاهای طبی یا چوبی، جوابگوی نیازم نبودند و زود می شکستند. پدرم یک جفت عصای آهنی برایم ساخت و با آنها به مدرسه می رفتم. در مدرسه عادی درس می خواندم و خیلی خوش می گذشت. دوستان و معلمان خوبی داشتم. شاید به همین دلیل، همه چیز به نظرم عادی بود. حتی شرایط خاص جسمی. تفاوت با هم سن و سال ها را به تدریج و بیشتر در نوجوانی درک کردم اما اصلا مانع مهمی به نظرم نمی رسید. من بارها در جهت مدرسه زمین خوردم و دوباره در کوچه خودم را جمع و جور می کردم و به یاری عصا می ایستادم. کم کم یاد گرفتم با هر افتادنی چطور دوباره بایستم. خانواده ام برای تحصیل و زندگی من بسیار زحمت کشیدند. گاهی باران که می آمد و کوچه ها گل آلوده می شدند برادرهایم با یک چرخ مرا به مدرسه می بردند یا پدرم از محل کارش می آمد، بغلم می کرد و به مدرسه می برد. با همه این اوصاف هیچ وقت گوشه نشینی را ترجیح ندادم. به محض ورود به هر جمعی، می بایست عضو آن می شدم. همین ویژگی در ورزش هم به من یاری کرد.

از چه طریقی با ورزش افراد دارای معلولیت آشنا شدی؟

یک روز در اتوبوس دختری آدرس جامعه معلولان اهواز را داد. 19سالم بود. آنجا متوجه شدم ورزش معلولان وجود دارد. بعد با والیبال نشسته آشنا شدم و تمریناتم را به صورت جدی آغاز کردم. دو بار هم از لیست تیم ملی خط خوردم، چون دست هایم برای والیبال به اندازه کافی بلند نبود. عاقبت به پارا دوومیدانی راهنمایی شدم و به سرعت پیشرفت کردم. بعد از شش ماه، با اولین طلای قهرمانی کشور سال 2014 به تیم ملی دعوت شدم.

کدام کارنامه ات را پربارتر می دانی؟ تحصیلی یا ورزشی؟

من همزمان با ورزش، تحصیل در دانشگاه را آغاز کردم و تا کارشناسی ارشد هم ادامه دادم. هم دوران تحصیل و هم ورزش برای من کلی مسأله داشت که یکی یکی همه را حل می کردم و هر کدام در افزایش اعتماد به نفسم تأثیر خاص خود را داشته است. در کارنامه ورزشی ام چند مدال و سهمیه دارم. در بازی های پاراآسیایی اینچئون، دو نشان نقره و در قهرمانی 2015 آسیا، دو مدال طلا و سهمیه پارالمپیک 2016 ریو را کسب کردم. در رقابت های دنیای 2017 لندن، در پرتاب نیزه نایب قهرمان شدم. البته به عنوان تنها بانوی شرکت کننده مسابقات هم مورد توجه قرار گرفتم چون هشت رقیب دیگر مرد بودند. در بازی های پاراآسیایی جاکارتا به طلای پرتاب دیسک و نقره در پرتاب نیزه رسیدم. مسابقات قهرمانی دنیا 2019 امارات نیز برای من با نشان نقره پرتاب نیزه و کسب سهمیه پارالمپیک توکیو همراه بود.

تو یک بار میدان پارالمپیک را در ریو تجربه نموده ای و حالا توکیو را در پیش داری. فکر می کنی در فاصله این دو رویداد چقدر تغییر نموده ای؟

چند ماه قبل از ریو، کلاسم و به تبع آن ماده اصلی پرتابم تغییر کرد. زمان کمی برای تطبیق با کلاس پزشکی، ورزشی جدید و تمرین حرفه ای در پرتاب نیزه داشتم ولی با هشت ماه تمرین سهمیه را گرفتم. در ریو چهارم شدم و به مدال پارالمپیک نرسیدم. اما در تمام مسابقات بعد از آن و هر روز در تمرین ها رؤیای من بهترین پرتاب، بهترین رکورد و سکوی توکیو بوده است. البته تجربه ام در فاصله این سال ها هم بیشتر شد که یقین دارم یاریم می نماید.

در جهتی که تا به حال طی کردی، چه چیزها یا کسانی الهام بخش بوده اند؟

مادر، پدر و برادرهایم با وجود همه مسائل الهام بخش بوده اند. کوشش آنها در زندگی الگوی کوشش من شد. جدا از الهام بخشی حمایت های کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولین هم مؤثر بود. اردوها، مربیان و تجهیزاتی که در اختیارم گذاشته اند. من پیش از هر پرتابی در همه مسابقات با ذکر یا ا... فریاد می زنم و همین عبارت همواره نجاتم می دهد.

آرزو قنبری - گروه ورزش / روزنامه خبرنگاران