آذر منصوری: چرا باید به نام دین با رفتن زنان به استادیوم مقابله گردد - سفر به هند

زنانی که زنده به گور کردن آنها را از بزرگ ترین گناهان بر شمرده است. این ضرورت ها به خصوص در نظامی که بیش از دیگران خود را اسلامی می داند و قرار بوده در پرتو آن زنان به حقوق انسانی خود دست پیدا نمایند، انتظاری بجاست که به گونه ای رفتار نکند تا آنها را از اسلام و دینی که خود را مبلغ آن می داند، گریزان نکند.

آیا این انتظار به جایی نیست که با رفتارش به مردم، درس رواداری و مدارا و تحمل مخالف را بیاموزد و خود پیشتاز دفاع از حقوق انسانی همه شهروندانش اعم از زنان و مردان با همه گرایش های متفاوتی که دارند، باشد؟ در جامعه ای که مستعد التهاب و انواع اعتراض و خشونت است، تقابل با خواست نیمی از جمعیت کشور، اعم از رفتن آنها به استادیوم و دوچرخه سواری و حق انتخاب پوشش و در یک کلمه سرانجام دادن به تبعیض ها علیه خود است، چرا باید به نام دین در برابر مطالبه ای مانند رفتن به استادیوم مقابله گردد و کار به جایی برسد که بگویند: فشارهای فیفا به داد زنان ایران رسید!

مطالبه ای که به وقایع تلخی مانند دختر آبی هم انجامید و حالا او به یکی از نمادهای مطالبه رفتن زنان به استادیوم نیز تبدیل شده است و تا جهان جهان است، شعار دختر آبی در استادیومهای ایران طنین انداز خواهد شد.

من مکرر در یادداشت های خود تاکید کردم که اگر به الناس علی دین ملوکهم باور دارید، رفتار و رواداری شما با شهروندان می تواند و باید برترین الگو برای جامعه ای باشد که نه تنها از انواع شکاف ها و گسست ها رنج می برد، بلکه مستعد التهاب است. نگاهی به صفحات حوادث روزنامه ها و خشونت هایی که به خصوص در نسل های دهه هشتاد به بعد شدت بیشتری پیدا نموده، باید به منزله هشدارهای جدی برای مسئولان تلقی گردد.

متاسفانه بعضی اوقات شاهد شنیدن سخنانی از تریبون های رسمی کشور هستیم که گویی اتاق فکری تشکیل داده اند که تنها کارکرد آنها فراوری خشم و خشونت و تنفر در جامعه است، آن هم به نام دینی که دین رحمت است و برای تعالی اخلاق و کرامت بخشیدن به انسان آمده است.

ورزش و بخصوص ورزش فوتبال بدون اغراق یکی از محمل های شادی و نشاط و سرزندگی به خصوص نسل جوان است. سال هاست درب های استادیوم ها به ر وی زنان ایران بسته است و این نشاط و سرزندگی از آنها سلب می گردد. هیچ قانونی هم ورود آنها را به استادیوم منع ننموده است، اما مسئولان گوش به فرمان تریبون های یک طرفه ای بودند که با فریاد وااسلاما این حق را از زنان ایران سلب کردند. چه دخترانی که گریم مردانه کردند تا در کنار برادر و پدر خود بازی ها را در استادیوم دیدن نمایند.

آخرین نمونه قبل از بازی اخیر (3 شهریور) مقابله با خواست زنان ایران برای رفتن به استادیوم غائله ای بود که چندی پیش در مشهد رخ داد. حضور زنان به عنوان دیدنچی در مسابقه فوتبال بین استقلال و مس کرمان (که من پیروز به تهیه بلیط برای دیدنی آن نشدم) نشان داد، بیش و پیش از زیرساخت ها که مدت ها بهانه ای برای تقابل با این خواست زنان بود، مردان و زنان ایران از چنان بلوغ فرهنگی برخوردارند که حرفی برای مخالفان باقی نگذاشتند.

ای کاش شما خود درهای استادیوم را به روی زنان ایران باز می کردید و فشار فیفا موجب اعاده این حق نمی شد. امیدوارم در بازی های بعدی تعداد جایگاه ها به حدی باشد که من و دیگران هم بتوانیم در استادیوم حضور پیدا کنیم.